Μεγαλώσαμε με τετράδια της UNICEF. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας εικόνες παιδιών με τυμπανισμό ή εκείνη την "βραβευμένη"με Pulitzer φωτογραφία του Kevin Carter με το κοριτσάκι και το όρνιο. Πόσο ειρωνικό είναι να βραβεύεις μια τέτοια εικόνα;
Πολλές φορές δάκρυσα, έκρυψα το τρέμουλο της φωνής μου, θέλοντας να μην δείξω την ευαισθησία μου και άνοιξα συζητήσεις για να εκφράσω αυτά που ένοιωθα κι αυτά που θα ήθελα να κάνω. Να μαζέψουμε χρήματα, τρόφιμα, φάρμακα ή να γίνουμε ανάδοχοι γονείς.
Έβλεπα μόνο θετικά πρόσωπα, συγκίνηση αλλά ποτέ άρνηση. Ίσως αδιαφορία ή πρόσκαιρο ενθουσιασμό αλλά ποτέ αντίδραση. Όλοι τους λυπόμαστε. Και πως να μην λυπάσαι.
Πεινάνε. Δεν έχουν πόσιμο νερό. Δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.
Ένα από τα τρία να μην έχουμε για δυο τρεις μέρες, εμείς οι "δυτικοί", τουλάχιστον θα αρρωστήσουμε.
Η αλήθεια -η δικιά μου αλήθεια- είναι άλλη. Λυπάμαι που έμπλεξαν με μας και εμείς με αυτούς.
Ο δικός μας τρόπος ζωής, οι δικές μας παραδόσεις, εμείς οι ίδιοι ονομάσαμε τον κόσμο τους "τρίτο κόσμο".
Δεν τους λυπάμαι που πεινάνε. Τους λυπάμαι που τους μολύναμε τον τόπο τους με την παρουσία μας όλοι εμείς οι ευαίσθητοι. Μόλυναμε τα ποτάμια και τα δάση τους και κυρίως τα μυαλά τους.
Λυπάμαι τα χρήματα που σπαταλήθηκαν και οι άνθρωποι που προσφέραν και την ζωή τους κάνοντας εμβόλια σε παιδιά και μαθαίνοντας τους γράμματα.
Όλα αυτά για να δείξουμε ότι πονάμε, για να κατασπαταλήσουν κάποιοι τα χρήματα ανθρώπων που τόσο αγνά ήθελαν να δώσουν για να βοηθήσουν.
Και φυσικά για να υπάρχει πάντα το αντίπαλο δέος. Το χειρότερο στην έκφραση "και μη χειρότερα". Και αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος που υπάρχουν ακόμα αυτές οι κοινωνίες και βασανίζονται τόσοι άνθρωποι.
Βασανίζονται; Φριχτά. Κι αυτό μας το κρύβουν. Και μπροστά σ'αυτά τα βασανιστήρια, οι σφαγές στο Άουσβιτς, στην Γκουέρνικα και στο Δίστομο ωχριούν.
Γιατί αυτά τα βασανιστήρια δεν τα κάνει ο κατακτητής. Γίνονται μεθοδευμένα από κατακτητές και κατακτημένους. Από τους πλούσιους στους φτωχούς. Απο το σύστημα και την θρησκεία. Κι αν δεν αλλάξει το σύστημα και η θρησκεία τότε καλύτερα αφήστε τους να ζήσουν όπως θέλουν.
Ο Ηράκλειτος είχε πει ότι ο χαρακτήρας είναι η μοίρα του καθενός.
Αφήστε τους να δουλεύουν στα ορυχεία των Αμερικάνων, των Ρώσων, των Άγγλων. Αφήστε τους να δουλεύουν εκεί που πιο εύκολα βρίσκεις coca-cola παρά εργατικά δικαιώματα. Εκεί που δεν υπάρχουν εκφράσεις όπως : Συνθήκες εργασίας, αποζημίωση θανάτου, σύνταξη και ωράριο.
Αφήστε τους να δικάζουν και να αποφασίζουν πως όταν κλέβεις σου κόβουν το χέρι, όταν προσβάλεις τον θεό σου, σου κόβουν το κεφάλι και όταν μια γυναίκα συνομιλεί με ξένο άντρα η ποινή είναι θάνατος δια λιθοβολισμού. Μέχρι πριν πέντε-δέκα χρόνια μας δικαιολογούσα. Πλέον όμως με την δύναμη της εικόνας, της τηλεόρασης και του διαδικτύου δεν υπάρχει δικαιολογία. Ψάξτε και δείτε ξυλοδαρμούς γυναικών, λιθοβολισμούς, εκέινα τα άθλια βίντεο των δολοφονιών του Καντάφι και του Σαντάμ. Ευτυχώς δεν υπάρχουν βίντεο από τις δολοφονίες που έκαναν οι άνθρωποι του Σαντάμ και του Καντάφι.
Αφήστε τους να βασανίζουν μικρά κορίτσια κάνοντας τα την περίφημη κλειτοριδεκτομή. Μια ιεροτελεστία στην οποία με βάναυσο τρόπο και στο όνομα του Θεού κόβουν από τα νεαρά κορίτσια την κλειτορίδα και ράβουν τα χείλη του αιδοίου έτσι ώστε να υπάρχει μόνο μια μικρή οδός για το αίμα της περιόδου. Όλο αυτό για να μείνουν παρθένες. Μετά από χρόνια αυτά τα κορίτσια θα παντρευτούν-πουληθούν σχεδόν σε κάποιους αρκετά μεγαλύτερους. Αυτοί, την πρώτη νύχτα του γάμου, θα χρησιμοποιήσουν μαχαίρι στην πρώτη ερωτική επαφή. Δεκάδες χώρες συνεχίζουν να διατηρούν αυτό το έθιμο. Έθιμο...
Αφήστε τους πολυγαμικούς άντρες να κάνουν τέσσερα, πέντε, έξι παιδιά με κάθε μία από τις γυνάικες τους. Κι ας μην υπάρχει φαγητό. Κι ας είναι το προσδόκιμο ζωής τα τριάντα και σαράντα χρόνια. Κι ας περπατάνε οι γυναίκες τους πέντε ώρες την ημέρα για λίγο πόσιμο - να το κάνει ο Θεός- νερό.
Είναι σκληρό να λέγεται αλλά δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Τουλάχιστον όχι με την συγκατάθεση μας.
Αφήστε τους να κάνουν ότι καταλαβαίνουν.
Όποιος μιλήσει για στείρωση των γυναικών μετά από το ένα ή τα δύο παιδιά θα φαινόταν τόσο απάνθρωπο. Αλλά δυστυχώς είναι η λύση.
Αν ακόμα απαγόρευαν σε αυτές τις κοινωνίες να διατηρούν τα έθιμα τους θα έμοιαζε σαν πολιτιστικός ευνουχισμός. Αλλά αυτή είναι η λύση.
Αν μόνο για αυτές τις περιοχές υπήρχε συνθήκη ειρήνης και συνεργασίας των χωρών με τον όρο της μη εκμετάλευσης των φυσικών πόρων από τους "σωτήρες"...θα ήταν παράλογο και ουτοπικό. Αλλά είναι η λύση και αυτή είναι η αλήθεια.
Και η αλήθεια, λέει ο Σαίξπυρ, κάνει τον διάβολο να κοκκινίζει.
Βέβαια οι ευερέθιστοι και αυτοί, οι προσηλωμένοι στον ανήθικο στόχο τους άνθρωποι δεν συγκρίνονται σε κακία και πονηριά ούτε με τον διάβολο.
Για αυτούς όμως, τους λίγους, τους κυρίαρχους των δυτικών η συνταγή είναι εύκολη και απλή.
-Αφήστε τους να ζήσουν όπως θέλουν. Βάλτε τους να δουλεύουν σαν ζώα είτε εντός της χώρας τους είτε ως μετανάστες. Αφήστε να πιστεύουν όπου θέλουν και να έχουν ότι παλαβή και άρρωστη ιδέα έχουν περί δικαιοσύνης, αγνότητας και τιμωρίας.
-Τα συμφέροντα μας στην περιοχή να είναι ακλόνητα και σταθερά αναπτυσόμενα.
-Διατηρείστε και δυο,τρεις μεγάλες πολυεθνικές "σοβαρές" εταιρίες για να υπάρχει κάποιος που να διαχειρίζεται και φυσικά να κερδίζει από τα χρήματα των ανθρώπων που αγοράζουν τετράδια και στέλνουν 30ευρα το μήνα για να είναι ανάδοχοι γονείς και έχουμε καλύψει όλες τις πιθανές πληγές.
-Τα συμφέροντα μας στην περιοχή να είναι ακλόνητα και σταθερά αναπτυσόμενα.
Αφήστε τους να ζήσουν όπως θέλουν.
Την κόρη μου βιάζουν; Όχι.
Εμείς έχουμε νερό; Και για να πιούμε και για να πλύνουμε το αυτοκινητάκι μας.
Είναι ωραίο παράδειγμα και για την κλασική ατάκα της μαμάς..
"κάποια παιδάκια δεν τρώνε τίποτα και εσύ δεν τρως όλο το φαγητό σου..."
Μέχρι τους πολιτικούς ηγέτες που σου λένε.."δεν γίναμε και Ζιμπάμπουε!
Ο Kevin Carter ένα χρόνο μετα την περίφημη φωτογραφία που έβγαλε στο Σουδάν,αυτοκτόνησε. Αιτία η κατάθλιψη που του προξένησαν οι εικόνες δυστυχίας αλλά και οι κατηγορίες για το ήθος του.
Τίποτα δεν θα αλλάξει. Τουλάχιστον όχι όσο θα ζούμε.
Θα πεθαίνουν παιδιά, θα βασανίζονται άνθρωποι και θα αυτοκτονούν οι θεατές λυπημένοι και βασανισμένοι από τις τύψεις.
Χάρης Τερζίδης
